Σχέση Δασκάλου - μαθητή

Αναδημοσιεύουμε το εξαιρετικό άρθρο της κ.Στέφου, καθηγήτριας Αγγλικής γλώσσας, για τη σχέση Δασκάλου και μαθητή.

ΣΧΕΣΗ ΔΑΣΚΑΛΟΥ– ΜΑΘΗΤΗ: Ο ΑΚΡΟΓΩΝΙΑΙΟΣ ΛΙΘΟΣ ΤΗΣ ΜΑΘΗΣΙΑΚΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ

Σε όλη μας την ζωή δημιουργούμε σχέσεις οι οποίες μας στιγματίζουν και μας βοηθάνε να διαμορφώσουμε τον χαρακτήρα μας.

Μια από τις πιο σημαντικές σχέσεις, είναι αυτή μεταξύ καθηγητών και μαθητών. Μια σχέση τόσο δύσκολη και απαιτητική, συνάμα όμως δημιουργική και επικοδομιτική όσο όμως και απολύτως αναγκαία.

Αν το δούμε από την πλευρά του μαθητή, τον καθηγητή είτε τον συμπαθείς, είτε τον μισείς.

Δεν υπάρχει μέση κατάσταση σε αυτή την σχέση και αυτό γιατί τα παιδιά είναι πολύ δοτικά και συνάμα πολύ απαιτητικά. Έχουμε περάσει όλοι από τα θρανία και σίγουρα θυμόμαστε κάποιους καθηγητές με αγάπη και νοσταλγία ενώ κάποιους άλλους δεν τους αναφέρουμε καν.

Και είναι λίγο οξύμωρο αλλά πολλές φορές αυτοί που αγαπήσαμε να μην δίδασκαν τα αγαπημένα μας μαθήματα αλλά αυτά που δεν τα καταφέρναμε και τόσο καλά.

Είμαι καθηγήτρια τα τελευταία 15 χρόνια και έχω διδάξει όλες τις ηλικίες από 3 ετών έως 47! Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό όταν κάνω αναδρομή είναι ευτυχία.

Ευτυχία και αγάπη που δίνεις και παίρνεις κάνοντας αυτή τη δουλειά. Είναι μεγάλη η ικανοποίηση που νιώθω όταν βλέπω τα παιδιά μου να χαμογελούν, όχι μόνο γιατί κατάφεραν κάτι στο γνωστικό κομμάτι, γιατί πέρασαν ένα τεστ ή γιατί έγραψαν μια καλή άσκηση, αλλά και γιατί είναι χαρούμενα μέσα στην τάξη και διασκεδάζουν την ώρα του μαθήματος μαζί μου. Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να καλωσορίζουμε τα παιδιά στην τάξη με χαμόγελο και όσο πιο εγκάρδια μπορούμε.

Να τους δείχνουμε πόσο ευπρόσδεκτα και πόσο σημαντικά είναι. Είναι μέγιστης σημασίας να υπάρχει θετικό πνεύμα, χαρά και επικοινωνία μέσα στην τάξη γιατί κατ' αυτόν τον τρόπο και η εκπαίδευση γίνεται πολύ πιο εύκολα. Είναι υπέροχο το συναίσθημα που σου αφήνει η ομαδική συνεργασία και η προσπάθεια.

Είναι μοναδικό να βλέπεις τα παιδιά να κάνουν λάθη και να προσπαθούν και να τα διορθώνουν μόνα τους. Γιατί πιστεύω ότι ο εκπαιδευτικός αυτό οφείλει να κάνει, να βοηθάει τον μαθητή να διορθώνει τα λάθη του μόνος του και όχι να του λέει απλά πιο είναι το σωστό.

«Αποκαλώ πάντα τους μαθητές μου παιδιά μου γιατί έτσι ακριβώς τα νιώθω». Γιατί έτσι πρέπει να είναι η σχέση μαθητή – καθηγητή, μια σχέση αγάπης. Να διδάσκουμε τα παιδιά μας μέσα από τη καρδιά μας και όχι μέσα από τα βιβλία.

Να τους δείχνουμε προς τα που να κοιτάξουν αλλά όχι να τους επιβάλουμε τι να δουν. Να αφήνουμε τα παιδιά να μας «διδάσκουν» και αυτά με την σειρά τους και να είμαστε δεκτικοί σε αυτά που προσφέρουν απλόχερα. Ο τρόπος σκέψης, η φαντασία και οι ιδέες των παιδιών είναι μοναδικά δώρα. Αρκεί εμείς να τα ξετυλίγουμε σωστά.

Μέσα από την μικρή μου εμπειρία, θεωρώ ότι η τάξη είναι τελικά μια μικρογραφία της κοινωνίας και της ζωής. Απλά όταν έχεις να κάνει με παιδιά πρέπει να είσαι αρκετά πιο προσεκτικός. Η σχέση καθηγητή – μαθητή είναι αμφίδρομη.

Μαθαίνουμε, διδασκόμαστε, εξελισσόμαστε, μεγαλώνουμε όλοι μαζί. Για αυτό και σε αυτή την σχέση είναι πολύ σημαντική η αγάπη, η ειλικρίνεια και η καλή διάθεση.

Να αγαπάμε τα παιδιά μας, να είμαστε δίπλα τους πάντα και να τα στηρίζουμε και είναι σίγουρο ότι όταν εμείς οι εκπαιδευτικοί δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας, το ίδιο θα προσπαθήσουν και τα παιδιά!

Έτσι και εμείς στα Κέντρα Ξένων Γλωσσών «ΜΕΛΛΟΝ», πιστεύουμε ότι κάθε αίθουσα διδασκαλίας είναι ένα μικρό φυτώριο, και εμείς οι εκπαιδευτικοί ορίζουμε τις κλιματολογικές συνθήκες ανάπτυξης όχι μόνο του μαθησιακού – εκπαιδευτικού περιβάλλοντος αλλά και των σωστών διαπροσωπικών σχέσεων, σχέση αμοιβαίας καταννόησης και αγάπης για τον κοινό σκοπό... την καλύτερη δυνατή εκμάθηση της ξένης γλώσσας. Ενα εφόδιο ζωής ...μια επένδυση για το «ΜΕΛΛΟΝ» τους....

Άλλωστε.... «ΠΩΣ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙΣ ΑΠ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ , ΕΤΣΙ Κ ΑΛΛΙΩΣ ΤΑ ΞΕΡΟΥΝ ΟΛΑ!!!!»

Το παραπάνω άρθρο αναδημοσιεύτηκε από την ιστοσελίδα http://mellon-gr.com/blog/138-2015-01-27-18-56-48.html.